وقتی شروع کردی به خوندن این کمیک، مرورگرت یه قفل کوچولو تو نوار آدرس نشون داد.
چطوری این اتفاق افتاد؟
ولی اول باید با هم کنار میاومدن که چطوری با خیال راحت حرف بزنن.
به این مذاکره بین مرورگر و سرور میگن 'دست دادن'.
خیلی سریع اتفاق میافته. میخوایم بهت نشون بدیم چه جوری کار میکنه.
بزن بریم ببینیم چیه!
آمادهای؟ اینجوریه که 'دست دادن' یواش یواش اتفاق میافته.
تموم شد!
حالا بیا دوباره انجامش بدیم، ولی تندتر.
ی-ه ب-ا-ر د-ی-گ-ه!
ایست!
بیا تیکه تیکهاش کنیم. قدم به قدم.
من یه لیست از ورژنهای SSL/TLS و الگوریتمهای رمزگذاری که بلدم رو واسه کامپیوتر میفرستم.
به این لیست الگوریتمهای رمزگذاری یه اسم با کلاس میدن: 'cipher suite'.
که اگه سر میز شام خواستی پز بدی، بتونی ازش استفاده کنی.
پروتکلهای SSL و TLS با گذشت زمان بهتر شدن، یکم دیگه دربارهش حرف میزنیم.
بعدش منتظر میمونم تا کامپیوتر جواب بده.
من بهترین ورژن SSL/TLS و الگوریتم رمزگذاری رو از بین اونایی که براوزربرد واسم فرستاده و با توجه به سلیقه خودم انتخاب میکنم.
بعدش گواهی خودمو، که کلید عمومیام هم توش هست، واسش میفرستم تا بتونه من رو شناسایی کنه.
من گواهی کامپیوتر رو چک میکنم تا مطمئن شم الکی نیست.
من یه 'کلید پیشاستاد' درست میکنم تا بعداً هر دومون بتونیم ازش واسه درست کردن یه کلید مخصوص خودمون استفاده کنیم.
من اون کلید پیشاستاد رو با کلید عمومی کامپیوتر رمزگذاری میکنم و بعد واسش میفرستم.
من از کلید خصوصی خودم استفاده میکنم تا کلید پیشاستاد رو رمزگشایی کنم.
تا اینجا همه حرفایی که زدن رو هوا بوده و هیچ پیامی رو امن نکردن.
اونا از کلیدهای نامتقارن (کلیدهای عمومی و خصوصی) استفاده کردن تا کلید پیشاستاد رو رمزگذاری کنن، که کسی نتونه دزدکی نگاش کنه.
پسوردها، اطلاعات کارت اعتباری، همه چی.
آسون بود، نه؟
دفعه دیگه که با خیال راحت با HTTPS به یه سایت وصل شدی، یه شاکا واسه مرورگرت بفرست، چون تو دست دادن مخفیشون رو بلدی.